La heredaĵo de Karitato

Karitato estas komforto de Dio al Animoj kaj elkora interrilato inter homoj, kiuj firme deziras la konservadon de ĉi tiu mondo. Ĝi estas funkcio spirita kaj socia, ne nur privata ago por rapide helpi proksimulon. Ĝi estas dignodona politiko, homeca planado, strategio, loĝistiko de Dio, komprenata kiel Amo, al ni proponata, por ke estu postvivintoj malgraŭ la homa ambicio. Karitato estas la Dia Forto, kiu tenas nin starantaj. Oni scias, kaj por tio sufiĉas konsulti la vortaron, ke Karitato estas sinonimo de Amo. Sekve, ĝi estas respekto, solidareco, kamaradeco, civitaneco sen koleremo. La mondo bezonas karesemon kaj Amon. Kiu asertas, ke li ne volas esti amata, tiu estas malsana aŭ mensogas, kio estas la sama, en ĉi tiu okazo. Estu certa, ke tiu homo interne de si kriegas: “Helpu! Mi bezonas esti amata! Sed mi ne kuraĝas tion diri! Mi hontas peti eĉ iomete da Frateco flanke de miaj homaj fratoj! Sed aŭskultu mian afliktitan, silentan petegon!”

shutterstock

Mi skribis en la libro Kiel Venki Suferon (1990), ke Amo rivelas Lumon, kaj Lumo forpelas mallumon. Kion plian ni volas? La homo bezonas veran Amon. Tion devas definitive kompreni multaj popolgvidantoj. Tiu bone regas, kiu regas la koron. Iuj homoj ekkrias: “Ha, mi ne parolas pri Karitato!” Bedaŭrinde ili pensas, ke ĝi limiĝas nur al la rapida almozdono al petanta almozulo. Ili jam misagas, kiam ili koleretiĝas antaŭ la bezonanto, kiu ĝenerale estas rezulto, ne kaŭzo. Ili devus pripensi ĉi tiun latinan proverbon: “Hodie mihi; cras tibi”. (Hodiaŭ, mi; morgaŭ, vi). Tio estas: nun li petas; morgaŭ eble tion faros ni. Kaj plej malbone estas, kiam iuj homoj transigas tiun “ĝenaĵon” al ia tre alta sento, kiu estas Karitato, kiun ili ne bone komprenas, sed kiu signifas la gluaĵon, kiu kunligas disigitajn partojn de la monda socio. Fine, Karitato estas la espero, kiu sidas en Dio.